Ընտանեկան բռնության պրակտիկաների իրական տարածվածությունը Հայաստանում
անհնար է ճշգրտորեն գնահատել մի քանի պատճառներով: Նախ Հայաստանի
ընտանիքներում բռնության որոշակի աստիճանի մշակութային նորմավորվածությունը և
կանանց ներքնայնացված ինքնաստորադասումը հիմնականում թույլ չի տալիս մինչև
վերջ հարցադրել խնդիրը ո՛չ բռնությունը կիրառողի, ո՛չ բռնությանը ենթարկվողի և ո՛չ էլ
ականատես սոցիալական միջավայրի կողմից։ Բացի այդ, կանանց վարքի վերահսկման և
սահմանափակման և այլ բռնարարքների ընդունելի շեմերը տարբերվում են հանրային
տարբեր խմբերի ընկալումներում: Հետևաբար, նույնիսկ բռնության սահմանվածության
պարագայում ունենք բռնության որպես այդպիսին ձևակերպման հանրայնորեն
չհամաձայնեցված պատկերացում: Միաժամանակ բռնության խնդրի առերեսման
դեպքում դրա բարձրաձայնման կամ պետական հաստատություններին ու
հասարակական կազմակերպություններին դիմելու ցածր աստիճանը ևս թույլ չի
տալիս ստանալ բռնության դեպքերի իրական և ամբողջական նկարագիրը։
Սույն հետազոտությունը նախաձեռնել է Ընդդեմ կանանց նկատմամբ բռնության կոալիցիան՝ որպես հանրության և կանանց թիրախային խմբերի հետ սեփական հաղորդակցական մեխանիզմների վերանայման քայլ։ Արձագանքելով առաջադրված խնդրին՝ Սոցիոսկոպի հետազոտական թիմը խնդրի բարելավման համար հետազոտության հիմք է ընդունել կանանց խմբերի կենսափորձի և կարիքների ուսումնասիրման միջոցով ընտանեկան բռնության շուրջ խոսակցության հնարավոր կետերի և հակասությունների բացահայտումը։